Samo poeta kakav je reditelj Igor Vuk Torbica čija smo izuzetna dela „Hinkeman“ i „Priče iz bečke šume“ gledali na festivalu, mogao je da pretvori Lorkino delo u uspeli poetsko-teatarski iskaz kakav smo gledali na sceni u Užicu.

-Bilo je zanimljivo, ja nikada nisam radio nešto bez jakog dramskog sklopa, a ovo je zapravo jednostavan siže, iako to ne znači da taj dramski sklop nije snažan, ali zapravo smo ga gradili kroz ritam, kroz poziv u predstavu.Ona je teška i zahtevna i za publiku, ali i teška za glumce. Mislim da smo našli predivan način da to teče kao voda iz jedne scene u drugu, bez naročitih tehničkih prekida i oznaka u vremenu, već da ona stvarno ide kao pesma. Bio nam je cilj da sačuvamo poeziju, a da ta poezija ne bude samo recitovana ili izgovorena po nekim našim predrasudama kako bi se poezija trebalo govoriti.U Užicu je bilo teško uglaviti scenografiju i akustički rešiti salu, jer je sa jedne strane veoma dobra, a sa druge je dala neke izazove glumcima, kaže reditelj Igor Vuk Torbica.

„Krvave svadbe“ španski pesnik Lorka napisao je 1932. kao deo ciklusa tzv. seoskih tragedija. Radnja prati pripreme za ugovoreno vjenčanje Vjerenice i Vjerenika. U noći svadbenog slavlja, Vjerenica beži sa prvom ljubavi, Leonardom Feliksom, čiji su rođaci svojevremeno ubili Vjerenikovog oca i brata. Na podsticaj Vjerenikove Majke, željne krvne osvete, svatovi kreću u hajku na ljubavnike, što se završava smrću oba mladića. Ulogu majke, žene okamenjenog lica i zatomljenih osećanja od bola za preminulim koji nosi decenijama u sebi, iznela je Varja Đukić, dobitnica Ardaliona za prelepu bogatašicu Ranjevsku (predstava Višnjik, 2005).
.
-Malo je zahtevnih uloga kao što je ova, jer taj namet materinstva u takvoj zajednici je nešto najstrašnije što može jednoj ženi da se desi u životu, da je potpuno zarobljena svim mogućim obavezama i zadacima, očuvanjem tradicije u svakom smislu pa i onom koje dovodi do ubistva sopstvene dece, kaže Varja Đukić.

Drama se završava tako što Vjerenikova Majka grli Vjerenicu i oprašta joj prevaru koja je dovela do smrti sina, verovatno razumevajući da je mlada devojka samo htela slobodu po svojoj meri, a ne po meri zajednice i da je zato odlučila da sa svadbe pobegne sa drugim, onim koga voli.

- On je za nju taj život, idemo, sedamo na tog konja, sklonimo se od ovoga, bolje da umremo i poginemo nego da živimo u lažnom životu, u nečemu što je nametnuto. Mislim da je lekovito i zdravo za čoveka da sledi svoje srce ne samo u smislu emocija, već prema životu i stvarnosti, kaže Milica Grujičić koja je za ulogu Vjerenice nagrađena Ardalionom za žensku ulogu, saznalo se nakon ove, poslednje takmičarske predstave.

Ostale uloge skladno, disciplinovano, povremeno u uzvišenom transu doneli su Ivana Mrvaljević, Pavle Popović, Branka Stanić, Vukašin Ranđelović, Miroslav Fabri, Draginja Boganjac, Maja Stojanović, Dušan Vukašinović, Filip Đuretić i Nenad Pećinar. Rediteljski postupak da svi glumci skoro sve vreme ne napuštaju scenu, već da čine hor koji glasom i telom ne samo da čine živu i neponovljivu ambijentalnu celinu, usmerio je publiku da, osim prepuštanja blaženstvu lirskih, romantičnih scena, razmišlja o tome koliko je pozorište kao umetnost moćno i bezobalno kada se znalački pristupi delu. Predstava je ocenjena sa 4,16, tako da je prema utisku publike najuspešniji komad ovogodišnjeg festivala takođe sasvim neobična i lirska predstava „Kad bi Sombor bio Holivud“ u režiji Kokana Mladenovića, nagrađena sa 4,82. Festivalska zavesa spušta se dodelom nagrada i predstavom „Strah i beda Trećeg rajha“ Narodnog pozorišta iz Gračanice u čast nagrađenih.

Slađana Vasiljević